Een ontboezeming over fraude met zorggelden gepleegd werd nav een krantenartikel
Wie de memoires van Ed van Utrecht heeft gelezen weet dat Ed zijn eerste “criminele” adviezen gekregen heeft in het plaatselijke café. Daar zat altijd een oude advocaat zijn krantje te lezen onder het genot van een kopje koffie of iets sterkers. De tijd is niet veranderd en nog steeds tref je in café’s gasten aan die graag verhalen uit de oude doos vertellen.
Zo zat afgelopen week in een volkscafé een financieel adviseur die menig bekende Nederlander aan belastingbesparing had geholpen. Plaatselijk was hij wel bekend als Aad de adviseur van de medici.
In de krant stond een artikel over Acadia Healthcare, een Amerikaanse zorgverzekeraar die voor vele miljoenen betrokken was bij zorgfraude. Hij begon hard te lachen na het lezen en bulderde uit “wat een domme actie, dat deed ik vroeger al slimmer”.
De barkeeper, die altijd in was voor een gratis adviesje, pakte de fles en vroeg, onder het inschenken van een borrel, wat er aan de hand was.
Moet je dit lezen, zei Aad. Ze hebben alle patiënten tot de uiterste datum van de verzekeringsdekking in het ziekenhuis gehouden. Ze zijn dan verbaasd dat het opvalt. Uit statistieken zien verzekeraars al snel dat alleen bij deze ziekenhuisketen iedereen zo lang bleef, terwijl dat bij alle andere ziekenhuizen niet zo was.
De oude trukendoos voor zorgfraude gaat open
Wat deed jij dan slimmer vroeg de barkeeper terwijl hij het glas bijvulde?
Ik had een bekende tandarts uit de Gooise matras als klant, vertelde Aad. Deze tandarts had een blonde bijvrouw die onderhouden moest worden zonder dat zijn vrouw erachter kwam. Dus was er een spaarpot gemaakt in een buitenlandse vennootschap. Eerst werd de opbrengst van het zwart verkochte goud uit getrokken kiezen hierin gestort. Maar goud werd steeds meer vervangen door andere materialen dus hij had een andere inkomstenbron nodig. Dat waren de provisies van medicijnfabrikanten die hij kreeg als hij bepaalde medicamenten voorschreef aan zijn patiënten. Deze inkomsten werden buiten zijn Nederlandse BV gehouden en in het spaarpotje gestopt waarmee hij de blonde dame tevreden kon houden.
Ik had eerder al gezorgd dat een deel van de winst fiscaal vriendelijk overgeheveld kon worden naar een belastingparadijs via een licentie-constructie.
Een kunstje op maat voor de zorg
Maar, zei de barkeeper ongeduldig, “dat soort dingen ken ik al ook uit de FIOD-actie goudtand1. Hoe regelde jij die zorgfraude handiger dan Acadia, zodat het niet opviel bij de verzekeraars?”
“Rustig, geef nog eens een borrel”, antwoordde Aad.
De tandarts leefde op grote voet en er moest extra inkomen komen. Hij vroeg mij of hij dit kon bereiken door de helft van zijn behandeling te declareren als “weekendbehandelingen”. Want die worden vergoed tegen een veel hoger tarief. Ik gaf aan dat dit niet handig was. Klanten die zelf hun rekeningen betalen zullen het niet accepteren dus blijven alleen de verzekerde patiënten over. Stel je voor dat een van die klanten dit ziet en het aan de verzekering doorgeeft. De verzekeraars zijn niet dom en doen aan cijferanalyse om zorgfraude te onderkennen. Het zou zeker opvallen dat nu juist bij hem 50 procent van de declaraties betrekking heeft op weekendbehandelingen. Terwijl het bij alle tandartsen maar een veel beperkter aantal is.
Dit is precies waarom ik de manier waarop ze de fraude in de VS gepleegd hebben dom noemde.
Ik ben een goede adviseur. Dus ik ben op zoek gegaan naar een alternatief voor mijn tandarts/client en ik ontdekte een veel betere manier.
De 2.0 versie van het kunstje
Het bleef even stil, toen ging hij verder. Een klant die zelf moet betalen was geen optie. Een declaratie bij een verzekering was de beste manier. Maar die verzekeraars zijn niet gek. Zij moeten betalen dus controleren ze alles zeer goed. Ik vroeg me af of er diensten zijn die je wel bij de verzekeraar kunt declareren maar waarvoor ze niet hoeven te betalen.
Dat is raar, reageerde de kroegbaas.
Dat dacht ik ook, gaf de oude adviseur aan. Maar toch ging ik zoeken en het bleek mogelijk. In Nederland werden in die tijd de ziektekosten van kinderen betaald door de overheid. Om het makkelijk te maken werden deze kosten eerst bij de ziektekostenverzekering van de ouders gedeclareerd. De verzekeraar op haar beurt declareerde alles rechtstreeks door bij de overheid.
Toen ik dat ontdekte had ik de oplossing. De tandarts declareerde erop los bij kinderen. De verzekeraar had geen enkel belang om tijd te investeren in controle van deze tandartskosten. Controle op eventuele fraude was alleen extra werk en ze kregen toch alles 1 op 1 terug van de overheid.
Er waren dus gedeclareerde kosten bij een verzekering die feitelijk niet op hen drukten. De overheid vertrouwde de verzekeraars en controleerde dus ook niets.
De café-eigenaar kon het niet nalaten en wilde weten of dit overdeclareren van tandartskosten van kinderen ook gewerkt had.
Ja zeker, antwoordde Aad, iedere maand kwamen er weer een paar extra factuurtjes bij. Op een gegeven moment moest ik als adviseur hem beschermen. Het kon niet oneindig doorgaan want dan zou opvallen dat hij wel heel veel kinderen behandelde in verhouding tot het aantal volwassen cliënten. Mijn oplossing was niet meer transacties declareren, maar duurdere behandelingen. De tandarts kende zijn vak en ging dure meervlaksvullingen in rekening brengen.
Eind goed alles goed?
Wat doen we niet meer fout!
Toch liep het uiteindelijk fout, gaf Aad aan. Die tandarts ging van gewone vullingen naar duurdere twee en later zelfs drievlaksvullingen. Dat was allemaal geen probleem. Het ging fout toen hij viervlaksvullingen in rekening ging brengen. Bij volwassenen is dat reëel. Maar kinderen hebben maximaal 3 vlakken.
Dus die declaraties vielen op. Dat lag niet aan mijn advies maar aan de onvoorzichtigheid van de tandarts debiteerde de oud adviseur met dubbele tong. Als je liegt moet je wel goed liegen.
De kroegbaas had veel geleerd over zorgfraude. Ga op zoek naar overheidsgeld. Zorg dat je er een betrouwbare tussenpersoon tussenschuift en dat je zo het geld in handen krijgt. Waarbij het handiger is als het in een keer grote bedragen zijn in plaats van veel kleine. Daarnaast helpt het als het iets unieks is zodat er geen vergelijking met anderen mogelijk is. Essentieel is dat het gratis geld via tussenpersonen loopt die geen belang bij controle hebben.
Zorg is misschien wel iets te risicovol, nu dit zo veel maatschappelijke aandacht krijgt, bedacht onze kroegbaas. Misschien moest hij eens gaan zoeken naar andere dingen met overheidsgeld zoals subsidies of bijdragen uit Brussel.
Wil je meer lezen over zorgfraude kijk dan ook naar onze blog hierover.
- zie ook de dissertatie van J. Wortel die o.a. op pagina 2 van de samenvatting al aangeeft dat “1,5% van de knoeiende tandartsen en tandtechniekers” strafrechtelijk vervolgd zijn. ↩︎
